De zon komt langzaam op boven de glooiende heuvels van Veneto. Het zachte ochtendlicht valt op eindeloze rijen wijnranken, waar de frisse geur van natte aarde en bloeiende acacia’s me tegemoetkomt. Ik open het raam van mijn kamer en hoor in de verte een kerkklok slaan. Beneden staan Giampaolo en Claudia al klaar. Hij met zijn kenmerkende brede glimlach, zij met de rustige energie van iemand die altijd alles onder controle heeft. Dit is geen hotelservice – dit voelt alsof ik bij vrienden te gast ben.

Op het binnenplein van de villa glanst mijn Pinarello Dogma F in de ochtendzon. Giampaolo inspecteert haar nog één keer zorgvuldig: banden op spanning, schakelsysteem soepel als zijde, bidons gevuld. “Tutto pronto,” zegt hij, terwijl hij even opkijkt en knipoogt. Claudia schenkt ondertussen koffie voor de groep, haar latte art zo perfect dat het bijna zonde is om op te drinken. De geur van versgebakken brioche en fruit van de lokale markt vult de lucht.

We vertrekken in een rustig tempo. De weg slingert zich door de Prosecco Hills, over smalle asfaltstroken die zich tussen de wijngaarden omhoog en omlaag vleien. Hier geen Dolomieten-reuzen, maar korte punchy klimmetjes die je kuiten laten gloeien. De Pinarello voelt licht en direct, alsof ze me uitnodigt om te spelen met het ritme van de heuvels.

Halverwege de ochtend stoppen we bij een bar in een dorpje waar de tijd lijkt stil te staan. Buiten zitten oude mannen op bankjes in de zon, binnen klinkt zacht Italiaans geruis van stemmen en rammelende koffiekopjes. De eigenaar kent Giampaolo bij naam en zet meteen een ronde espresso’s en cappuccino’s neer. Een cornetto met abrikozenjam erbij, en even vergeten we de kilometers. Dit is Italië zoals het hoort: eenvoudig, warm en oprecht.

De rit gaat verder langs cipressen en villa’s, door kleine steegjes en over grindwegen met uitzicht op de Alpen in de verte. “Volgende keer misschien de Passo Giau of de Falzarego?” grapt Giampaolo terwijl we stoppen om foto’s te maken. We lachen – vandaag genieten we van de zachtere schoonheid van Veneto, maar de gedachte aan de Dolomieten prikkelt al.

Tegen de middag arriveren we bij een familie-osteria. We schuiven aan een houten tafel onder een pergola bedekt met wijnbladeren. Er is geen menukaart; de eigenaar somt op wat er vers is. We kiezen voor handgemaakte bigoli met eendensaus, gevolgd door burrata met tomaten uit eigen tuin. De wijn – een frisse Prosecco uit de heuvels waar we net doorheen fietsten – smaakt nergens beter dan hier.

De middagkilometers zijn lichter. We rollen door de valleien, het geluid van krekels en het zachte zoemen van de Pinarello’s vullen de lucht. Terug bij de villa neemt Giampaolo mijn fiets over. Claudia legt een koude handdoek op mijn schouders en schuift een glas sprankelende Prosecco in mijn hand. Ik zak weg in een stoel op het terras, kijkend hoe de zon de heuvels goud kleurt.

’s Avonds wandelen we naar een trattoria in het dorp. De chef begroet Giampaolo en Claudia alsof ze familie zijn. We eten lokale specialiteiten: risotto al prosecco, gegrilde groenten en als afsluiter tiramisù. Buiten speelt iemand zacht gitaar. Er wordt gelachen, geproost en gepland – want morgen wacht weer een nieuwe dag op de fiets.

Dit is geen gewone fietsvakantie. Dit is BICI E BASTA: luxe door eenvoud, gastvrijheid die voelt als familie en Italië beleven tussen de Italianen.